Wat een bevalling.

Hallo allemaal!

Er is weer een hoop te vertellen, dus ga er maar even voor zitten. Afgelopen zaterdag was toch wel een van mijn meest gedenkwaardigste dagen in Ghana moet ik zeggen! Aan het einde van de ochtend kwam Ineke (oprichtster Hand in Hand en arts in het ziekenhuis) naar ons (Karlijn en ik) toe en vroeg of we misschien mee wilde met haar naar het ziekenhuis om een keizersnede te zien. Na wat overleg besloten we mee te gaan omdat ons dit toch een unieke kans leek om dit eens een keer mee te maken. In nederland mag je dat natuurlijk nooit!

Dus wij met Ineke mee. In het ziekenhuis kregen we haarnetjes, mondkapjes, andere schoenen en jassen aangereikt. Echt we leken net echte dokters ;) Inmiddels begon ik mijn eerste twijfels te krijgen of het toch wel zo'n goed idee was om mee te gaan. Het mondkapje rook echt naar zo'n typische ziekenhuis lucht en ik voelde me nu al misselijk worden. Maar goed, ik wilde natuurlijk niet flauw doen en ging dapper mee naar binnen. Daar lag de aanstaande moeder al op de operatietafel. Na wat voorbereidingen ging dan het mes er in.
In een woord: GADVERDAMME!!!!! Ik wist al dat ik niet gemaakt was om dokter te worden maar nu wist ik het helemaal voor de volle 300% zeker. Aan de andere kant was het ook wel facinerend om te zien dus ik besloot te blijven kijken. Ik vond het wel leuk om de baby nu ook echt geboren te zien worden, al voelde ik me wel een beetje slapjes worden. Nadat er een kerngezond meisje in de weegschaal werd gelegd vond ik het mooi geweest en wilde naar de deur lopen. Maar die kon ik niet meer vinden :( alles werd zwart en precies je raadt het al ik ging onderuit midden in de operatiezaal. Alle aandacht ging nu opeens van moeder en baby naar mij en ik werd op een brancard gelegd en.... keihard uitgelachen natuurlijk.

Een paar minuten later wilde ik toch wel weer naar binnen om de baby te zien. Dat mocht, op een voorwaarde, en dat was dat ik op mn eigen benen bleef staan. Wat een ontzettend lief, mooi, klein meisje lag daar, nog geen 10 minuten oud. Echt zo gaaf! Wel een beetje zielig dat ze gewoon op een tafeltje werd gelegd en naar de zaal gereden werd en ze haar gewoon lieten liggen in afwachting tot de moeder weer op zaal kwam. Mijn verborgen moedergevoelens kwamen meteen naar boven natuurlijk! Dus heb haar een beetje zitten knuffelen tot haar moeder weer terug was.

Toen kwam Ineke melden dat er een tweede keizersnede plaats zou vinden, of we nog een keer wilde kijken? Ben toch maar weer mee gegaan. Deze keer zou het toch wel meevallen, ik had het immers al een keer gezien. Nou dat deed het ook wel. Ik werd er nog steeds beroerd van om te kijken maar ik bleef tenminste overeind. En dit keer was het een joekel van een jongen die geboren werd. Weer meegelopen naar de zaal en gewacht op de moeder. Daar lag nog een ander jongentje van 2 weken oud, die zijn moeder overleden was en de rest van de familie hem niet opgehaald heeft. Ontzettend zielig vond ik hem dus die hebben we ook maar even plat geknuffeld.

De volgende dag is Karlijn nog even gaan kijken in het ziekenhuis hoe het iedereen verging. Alles ging goed alleen voor het jongetje dat die dag er voor geboren was, was er slecht nieuws. Hij was evenals zijn moeder besmet met HIV. Heel vreemd om te bedenken dat dit jongetje niet ouder zal worden dan een jaar of 5/6. Triest, maar zo gaat dat hier helaas te vaak. Vandaag ben ik nog even terug geweest om te kijken. Alles was goed gelukkig.

Voor diegene die net als ik niet zo goed tegen bloed enzo kan.... bedenk je even voordat je naar de foto's kijkt!

Veel liefs, San