Meet my children

Hallo allemaal!!!

Ik had al een aantal keren een verzoek gekregen om eens over het dagelijks leven en de gebeurtenissen in Nkoranze te schrijven. Maar er gebeurde elke keer zoveel dat het er nog niet echt van gekomen was. Dus dat gaan we nu even doen.

Iets wat regelmatig voorkomt in Nkornaza zijn slangen. En niet zo maar een klein slangetje, nee cobra's en mamba's van 1,5 meter en langer. Meestal als zo'n ongewenste bezoeker opgemerkt wordt ontstaat er een grote opschudding. Zo ook vorige week vrijdag. Toen zat er een grote cobra op het dak van het huis van Bob en Ineke. Patrick (een van de caregivers) kreeg het voor elkaar om hem met een stok van het dak te meppen terwijl de rest er omheen stond te schreeuwen en stenen gooide. Eenmaal op de grond werd ie dan echt vermoord en op het gras gelegd zodat we hem konden bekijken. Iedereen bleef op gepaste afstand, een teken van respect. Buiten dat vond ik het gewoon een griezel. Dit ritueel vindt zo 1 keer per week plaats. En dat zijn dan alleen de slangen die we vinden. Moet er maar niet aan denken hoe veel er dan wel niet moeten zijn die we niet zien.

Volgens mij had ik al een keer verteld dat iedere vrijwilliger 3 kinderen toegewezen heeft gekregen waaraan extra tijd en aandacht besteed moet worden. Mijn kids zijn 3 meisjes; Yaa Yaa, Innocentia en Alice. Yaa Yaa is doof en ook geestelijk gehandicapt. Ze is een van mijn favorieten en ik vind het leuk om tijd met haar door te brengen. Meestal gaan we een stukje lopen, cola drinken of crackers eten (Yaa Yaa's favoriet). Ze vind het fijn om handen vast te houden en het zwemuurtje vind ze helemaal geweldig. Dan zie je haar rond hoppen op haar billen door het water en het is ook eigenlijk alleen dan dat ik haar zie lachen.

Innocentia en Alice zijn wat moeilijkere gevallen. Ze zitten allebei in een rolstoel en zijn volgens mij in ieder geval autistisch. Ze reageren eigenlijk nauwelijks op iets, behalve muziek. Dus wat doe je dan... dan ga je liedjes zingen. De reactie die je dan krijgt is dat ze in hun rolstoel heen en weer gaan zitten schommelen. Daar stoppen ze mee zodra je ophoudt met zingen. Vooral Innocentia is enthousiast. Ik heb ontdenkt dat als je "haleluja" zingt ze dit constant nazegt. Dus zo ongeveer 2 of 3 uur in de week zing ik liedjes en hoor je regelmatig keihard "HALELUJA" over het terrein. Wat wel grappig is aan Alice is dat ze ontzettend harde scheten laat altijd. Vooral tijdens het eten (ja heel fijn is dat) Heel Hand in Hand trilt op z'n grondvesten als Alice een scheet laat. Onvoorstelbaar dat dat uit zo'n dun meisje komt!

Dan is en nog Michael. Niet een van mijn kinderen maar wel een waar ik onwijs gek op ben. Michael is hyperactief en roept de hele dag "AAAIIII, AAAAIIII". Hij heeft ook een geestelijke beperking. Het is net een aapje. Hij komt altijd op je af gerend met zn armen omhoog en als je hem dan oppakt klemt hij zich gelijk vast om je heen. Je hoeft hem niet een meer vast te houden, hij blijft gewoon hangen. Kusjes geven vind ie ook erg leuk, maar handiger nog; hij wordt er rustig van.

Ik heb geprobeerd om foto's te maken, maar mijn batterijen waren op :( en de batterijen die je hier kunt kopen zijn niet te gebruiken. Resultaat is dat niet alle kinderen nog op de foto staan. Maar zodra het gelukt is zet ik die natuurlijk ook op de site.

Volgende week is mijn laatste week bij Hand in Hand. Vrijdag is mn laatste dag. Daarna ga ik nog even terug naar Damongo en als laatste hoop ik nog een paar dagen te kunnen relaxen aan het strand.

Jullie horen weer snel van mij!

Kus, Sanne

P.s. Zal voortaan beter op mn spelling letten ;)