ziekenhuizen en landrovers
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
08 Mei 2007 | Ghana, Damongo
Hallo iedereen!
Zoals de titel van het stukje al doet vermoeden.... we zijn weer naar het ziekenhuis geweest. Niet voor onszelf gelukkig (even heel hard afkloppen) maar met 11 kinderen en een baby die na de checkup van onze bijna dokters uit Maastricht toch maar even langs moesten komen. 7 van de 12 hadden een huidinfectie die heel simpel behandeld kan worden maar dan moet je wel de juiste zalf hebben natuurlijk. Dus vol goede moed gingen we in 2 afgeladen taxi's opweg.
Bij het aanmelden van de kinderen begon het gezeur al; we hadden niet van iedereen het kaartje kunnen vinden. Nou kon dat voor een aantal makkelijk opgelost worden maat Fati is nog geen 4 jaar oud en moest per se haar eigen boekje met gegevens hebben. Balen want we hadden nog zo gezegd dat ze dat klaar moesten leggen. Nu kon ze dus niet behandeld worden. Maar goed, de andere 11 wel dus na 6 uur wachten kon Jerney naar binnen met de 7 kids met de huidinfectie. Nou ze was nog niet koud binnen of de zuster begon van alles tegen dr te schreeuwen: dat de kinderen niet ziek waren, dat ze naar iemand anders moest en waarom bracht ze ze allemaal tegelijk mee?! Jerney kon dat heel begrijpelijk ff niet hebben dus die barstte in tranen uit. Nou toen ging dat mens helemaal los. Waarom moet je nou huilen, heb ik je soms beledigd? Je moet geduld hebben in dit land je begrijpt er niks van want je komt hier niet vandaan!
Echt belachelijk. Inmiddels was ik maar naar binnen gelopen om te kijken wat er aan de hand was en Jerney vluchtte maar naar buiten omdat ze inmiddels zo over haar toeren was dat ze begon te hyperventileren. Stond ik daar met 11 jengelende geschrokken kinderen (die niet begrepen wat er met sister jerney was), een doodzieke baby en een schreeuwende zuster. Dus je begrijpt het al... ik begon natuurlijk ok mee te huilen en heb Jan maar gebeld of hij alsjeblieft zo snel mogelijk kon komen om Jerney rustig te krijgen en die zuster stil te krijgen.
Toen de rust een beetje wedergekeerd was ben ik de verzekering van de kids maar gaan regelen want die had Abraham weer niet compleet. Nou dat lukte met behulp van Joanne gelukkig. Toen terug om met iedereen op consult te gaan. Als laatst met Rafael (de baby) en die mocht meteen ook blijven want die had 39,3 koorts en een rare zweer op zn borst. Dus ik met Rafael naar de kinderafdeling terwijl Jerney er voor zorgde dat de rest thuis kwam. Daar moesten ze een infuus bij hem aanleggen. Dat ging natuurlijk voor geen meter omdat ie veel te klein is en uitgedroogd was en ik trok het ook niet meer omdat ik sinds het ontbijt niets meer gegeten en gedronken had en prikken toch al niet mijn strekste kant is. Al helemaal niet al ik er met mn neus bovenop moet staan om een baby rustig te houden.
Uiteindelijk gaven ze het op en bleef jerney bij hem terwijl ik zn kleding en voeding etc ging halen. De zorg van een kind komt namelijk helemaal op de familie aan en dat waren wij dus in dit geval. Wat ook wel weer leuke situaties opleverde omdat er een man naar me toe kwam met de mededeling dat ie toch echt vond dat ik mn baby borstvoeding moest geven. Sorry meneer maar dat gaat toch echt niet lukken. Uiteindelijk kwam om 8uur een auntie uit het weeshuis om de nacht bij Rafael door t brengen aangezien wij de volgende morgen om 5uur naar Tamale zouden vertrekken. Thuis echt uitgeput na meer dan 12 uur in het ziekenhuis gezeten te hebben.
Vrijdag dus om 5uur naar Tamale vertrokken om geld te gaan wisselen en wat andere dingen zoals leesboekjes voor de kinderen te halen. We waren er al om 8uur en hebben toen een super relaxed hotelleje gevonden (de Bradt Travel Guide is heilig hierzo). Waar Mashud die we toevallig tegen kwamen en die we kende vanuit de bus naar Mole ons op de scooter naar toe bracht. Daarna naar de Barclay's gegaan. Daar kreeg een of andere idioot het voor elkaar om mijn euro cheques in te wisselen met de dollar koers!!! Wat dus inhield dat er zo'n 50 euro door mn neus geboord werd. Ik weer terug en gelukkig kon het geregeld worden. De volgende dag onze spullen weer gepakt en naar het busstation gegaan om buskaartjes te kopen. De rest van de dag rond geslenterd in de stad en cola'tjes gedronken tot het tijd was om naar het busstation te gaan. Die avond in Damongo nog wat gaan drinken ter ere van het afscheid van Jan die weer terug gaat naar Nederland zodra die opgeknapt is van zn 4e keer malaria in 10 weken.
Zondag hadden we natuurlijk zondagschool voor de kids en hebben we ze film laten kijken omdat het echt te heet was om buiten te spelen. Toen we halverwege Tarzan zaten vroegen Jim en Mark (de amerikanen die het nieuwe gebouw financieren) of ik ze een lift wilde geven naar een plek waar vandaan ze gingen wandelen terug naar Abrahams huis. Dus 5 minuten later zat ik achter het stuur van hun enorme landrover en hobbelde we over de onverharde weg naar hun wandelstek. Op de terugweg zat ik dus alleen in de auto en toen moest ik natuurlijk wel ff uittesten of ie ook een beetje hard ging ;) Dat ging ie ook maar op een onverharde weg niet zo prettig. Plus dat ik een hartverzakking kreeg toen er een tegenligger op mijn weghelft aan kwam rijden om hobbels te ontwijken en niet van plan was uit te wijken. Nou ik dus ook niet, dus kreeg ik 4 boze/verbaasde blikken toegeworpen van de mannen die voor notabene een blank meisje uit moesten wijken.
Gisteren dan toch begonnen met lesgeven aan mn klasje primary 4. Ontzettend gelachen toen we ze hoofd schouders knie en teen in het nederland gingen leren. Ze wilde graag en nederlands liedje leren namelijk. Vandaag zijn we begonnen met het schilderen van de klaslokalen. We hebben er 1 af morgen proberen we er 2 te doen en daarna de buitenkant en dan hebben we 1 gebouw af. Hopen dat ze zoveel verf hier in Damongo hebben om het andere begouw ook te doen.
Nou dit was het wel weer zo'n beetje. Heel veel liefs aan iedereen daar.
Kus Sanne
Zoals de titel van het stukje al doet vermoeden.... we zijn weer naar het ziekenhuis geweest. Niet voor onszelf gelukkig (even heel hard afkloppen) maar met 11 kinderen en een baby die na de checkup van onze bijna dokters uit Maastricht toch maar even langs moesten komen. 7 van de 12 hadden een huidinfectie die heel simpel behandeld kan worden maar dan moet je wel de juiste zalf hebben natuurlijk. Dus vol goede moed gingen we in 2 afgeladen taxi's opweg.
Bij het aanmelden van de kinderen begon het gezeur al; we hadden niet van iedereen het kaartje kunnen vinden. Nou kon dat voor een aantal makkelijk opgelost worden maat Fati is nog geen 4 jaar oud en moest per se haar eigen boekje met gegevens hebben. Balen want we hadden nog zo gezegd dat ze dat klaar moesten leggen. Nu kon ze dus niet behandeld worden. Maar goed, de andere 11 wel dus na 6 uur wachten kon Jerney naar binnen met de 7 kids met de huidinfectie. Nou ze was nog niet koud binnen of de zuster begon van alles tegen dr te schreeuwen: dat de kinderen niet ziek waren, dat ze naar iemand anders moest en waarom bracht ze ze allemaal tegelijk mee?! Jerney kon dat heel begrijpelijk ff niet hebben dus die barstte in tranen uit. Nou toen ging dat mens helemaal los. Waarom moet je nou huilen, heb ik je soms beledigd? Je moet geduld hebben in dit land je begrijpt er niks van want je komt hier niet vandaan!
Echt belachelijk. Inmiddels was ik maar naar binnen gelopen om te kijken wat er aan de hand was en Jerney vluchtte maar naar buiten omdat ze inmiddels zo over haar toeren was dat ze begon te hyperventileren. Stond ik daar met 11 jengelende geschrokken kinderen (die niet begrepen wat er met sister jerney was), een doodzieke baby en een schreeuwende zuster. Dus je begrijpt het al... ik begon natuurlijk ok mee te huilen en heb Jan maar gebeld of hij alsjeblieft zo snel mogelijk kon komen om Jerney rustig te krijgen en die zuster stil te krijgen.
Toen de rust een beetje wedergekeerd was ben ik de verzekering van de kids maar gaan regelen want die had Abraham weer niet compleet. Nou dat lukte met behulp van Joanne gelukkig. Toen terug om met iedereen op consult te gaan. Als laatst met Rafael (de baby) en die mocht meteen ook blijven want die had 39,3 koorts en een rare zweer op zn borst. Dus ik met Rafael naar de kinderafdeling terwijl Jerney er voor zorgde dat de rest thuis kwam. Daar moesten ze een infuus bij hem aanleggen. Dat ging natuurlijk voor geen meter omdat ie veel te klein is en uitgedroogd was en ik trok het ook niet meer omdat ik sinds het ontbijt niets meer gegeten en gedronken had en prikken toch al niet mijn strekste kant is. Al helemaal niet al ik er met mn neus bovenop moet staan om een baby rustig te houden.
Uiteindelijk gaven ze het op en bleef jerney bij hem terwijl ik zn kleding en voeding etc ging halen. De zorg van een kind komt namelijk helemaal op de familie aan en dat waren wij dus in dit geval. Wat ook wel weer leuke situaties opleverde omdat er een man naar me toe kwam met de mededeling dat ie toch echt vond dat ik mn baby borstvoeding moest geven. Sorry meneer maar dat gaat toch echt niet lukken. Uiteindelijk kwam om 8uur een auntie uit het weeshuis om de nacht bij Rafael door t brengen aangezien wij de volgende morgen om 5uur naar Tamale zouden vertrekken. Thuis echt uitgeput na meer dan 12 uur in het ziekenhuis gezeten te hebben.
Vrijdag dus om 5uur naar Tamale vertrokken om geld te gaan wisselen en wat andere dingen zoals leesboekjes voor de kinderen te halen. We waren er al om 8uur en hebben toen een super relaxed hotelleje gevonden (de Bradt Travel Guide is heilig hierzo). Waar Mashud die we toevallig tegen kwamen en die we kende vanuit de bus naar Mole ons op de scooter naar toe bracht. Daarna naar de Barclay's gegaan. Daar kreeg een of andere idioot het voor elkaar om mijn euro cheques in te wisselen met de dollar koers!!! Wat dus inhield dat er zo'n 50 euro door mn neus geboord werd. Ik weer terug en gelukkig kon het geregeld worden. De volgende dag onze spullen weer gepakt en naar het busstation gegaan om buskaartjes te kopen. De rest van de dag rond geslenterd in de stad en cola'tjes gedronken tot het tijd was om naar het busstation te gaan. Die avond in Damongo nog wat gaan drinken ter ere van het afscheid van Jan die weer terug gaat naar Nederland zodra die opgeknapt is van zn 4e keer malaria in 10 weken.
Zondag hadden we natuurlijk zondagschool voor de kids en hebben we ze film laten kijken omdat het echt te heet was om buiten te spelen. Toen we halverwege Tarzan zaten vroegen Jim en Mark (de amerikanen die het nieuwe gebouw financieren) of ik ze een lift wilde geven naar een plek waar vandaan ze gingen wandelen terug naar Abrahams huis. Dus 5 minuten later zat ik achter het stuur van hun enorme landrover en hobbelde we over de onverharde weg naar hun wandelstek. Op de terugweg zat ik dus alleen in de auto en toen moest ik natuurlijk wel ff uittesten of ie ook een beetje hard ging ;) Dat ging ie ook maar op een onverharde weg niet zo prettig. Plus dat ik een hartverzakking kreeg toen er een tegenligger op mijn weghelft aan kwam rijden om hobbels te ontwijken en niet van plan was uit te wijken. Nou ik dus ook niet, dus kreeg ik 4 boze/verbaasde blikken toegeworpen van de mannen die voor notabene een blank meisje uit moesten wijken.
Gisteren dan toch begonnen met lesgeven aan mn klasje primary 4. Ontzettend gelachen toen we ze hoofd schouders knie en teen in het nederland gingen leren. Ze wilde graag en nederlands liedje leren namelijk. Vandaag zijn we begonnen met het schilderen van de klaslokalen. We hebben er 1 af morgen proberen we er 2 te doen en daarna de buitenkant en dan hebben we 1 gebouw af. Hopen dat ze zoveel verf hier in Damongo hebben om het andere begouw ook te doen.
Nou dit was het wel weer zo'n beetje. Heel veel liefs aan iedereen daar.
Kus Sanne
-
08 Mei 2007 - 17:35
Claudia:
Haha! Ik zie het al voor me, al die kleine jochies die hoofd schouders knie en teen zingen :D Supercool! -
08 Mei 2007 - 17:53
Eva:
hoi! Ik wil je laten weten dat ik je verhalen nog steeds graag lees, echt super! Je bent er erg gevarieerd bezig zo te horen(Y). Blijf schrijven!
kus van mij! -
08 Mei 2007 - 18:34
Ria:
achteraf kun je er vast wel weer om lachen zoals die situatie in het ziekenhuis met die zuster, maar op dat moment hadden jullie der wel kunnen wurgen grr#@&@m.
Jij in een landrover, dat had ik graag willen zien.XXXXXXXXXXXXXXXx -
08 Mei 2007 - 18:41
Paps En Mams:
Het gaat je goed af in het verre vreemde en je maakt weer van alles mee.
Fijn dat je daar ook een keer gereden hebt in een auto en nu proberen er een voor jullie te regelen zodat je heerlijk mobiel bent.
Groetjes en we bellen weer snel.
-
08 Mei 2007 - 19:03
Arn:
Weer ontzettend leuk om te lezen, Sanne!! Mogen wij trouwens ook eens een keer met je meerijden als je terug bent? Lijkt me gaaf dat scheuren.
Groetjes,
Arn -
09 Mei 2007 - 08:09
Ina En Henk:
Wij volgen je verhalen. Wij hoeven echt niet naar Ghana af te reizen om te begrijpen hoe het jou vergaat. Je schrijft zo dat wij het echt voor ons zien. Groetjes ook van Thor. En gewoon verder schrijven. -
09 Mei 2007 - 11:33
Bart:
Hoi Sanne,
Netjes hoor in die landrover, laat ze maar gewoon op hun eigen weg(?)helft rijden.
En Sanne, de volgende keer dat je zoiets als in het ziekenhuis meemaakt, gewoon tegen in gaan. Je had daar nota bene 11 zieke kinderen plus een zieke baby bij je.
Succes verder en tot de volgende update -
09 Mei 2007 - 11:52
Wilma En Claudia:
hoi Sanne...wat een verhalen zeg!wat zal je geschrokken zijn in het ziekenhuis.claudia en ik hebben bewondering voor julie hoor! fijn om je verhalen te lezen en wij zien jou in gedachten al in de landrover!veel leifs en tot de volgende mail. wilma en claudia. -
09 Mei 2007 - 20:20
Anette:
Wanneer jij weer terug bent in nederland en in toevallig een keer in de wachtruimte van een ziekenhuis zit, dan kan er denk ik maar beter niemand zeuren dat ze lang moeten wacht, want volgens mij krijgt die dan van jou de wind van voren. Want volgens mij weet jij nu wel wat lange wachttijden zijn.
-
09 Mei 2007 - 22:42
Martin:
Ja zuster, nee zuster........
Groetjes, Martin -
12 Mei 2007 - 20:15
Helen:
Ik raak een beetje de kluts kwijt. Volgens mij zit je er nu een week of 5 en hoeveel beroepen heb je nu?????? Onderwijzeres,verpleegster,reisleidster, chauffeuze.schilder,insectenverdelgster, moedertje voor Rafael,enz.enz.Wat een ervaringen!!!! Waar ik echt nieuwsgierig naar ben, is natuurlijk heeeeel mutserig, maar wat eten jullie daar zoal? Moeten jullie zelf koken of zorgen anderen daarvoor? Misschien kan je de volgende keer daar iets over schrijven. Meissie het gaat je goed. Dikke kus uit koud Nederland. -
14 Mei 2007 - 17:15
Floor Van Nummer 82:
floor dolsma
leuk dat je het doet !is het daar leuk ?
later wil ik dat ook wel gaan doen !
gelikkig zit je niet hier want hier =het echt geen goed weer !
wat doe daar de hele dag ?
groetjes Floor!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
& ook de groeten Nina Klaas & Marleen!!! -
14 Mei 2007 - 18:28
Roos:
Hoi Sanne!
jeetje dat is zwaar zo´n ziekenhuis: maar leuk dat je zoveeel te doen hebt :D!
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
